#Dokunur Mu Bilemem#
Ağır bir depresyonu yaşıyorum. Battıkça en dibe batıyorum, gömüldükçe çok daha derine gömülüyorum. Bu uzun süreç çok fazla sancılı ve de ağır geçiyor. 23 yaşındayım, 7 yaşından beri hayat mücadelesi veriyorum. Çok ağır bir hastalığın pençesinde gibiyim ve biliyorum zamanım azalıyor. Bir hayalim yok ama yarına dair, geleceğe dair. Umut desen ondan bile fakirim. Sorgularım, suallerim ve de yalnızlığım hiç bitmiyor. Gitsem diyorum, gidemiyorum. Kalsam diyorum, kalamıyorum. Kimseden hiçbir şey istemiyorum. Bin derdime bir dert daha katmak istemiyorum. Öyle çok yalnızlık var ki hayatımda... Sırtımı sadece odamın soğuk duvarlarına dayayabiliyorum. Kimsem yok benim. Öylesine büyük bir yalnızlık işte yaşadığım. Hayatım boyunca, kırılan kalbimin unufak parçalarını yerden toplayıp, yine, yeniden yerine yapıştırdım. Sevdim olmadı, saydım olmadı. Sildim olmadı, sövdüm olmadı. İnandım olmadı, inancımı yitirdim olmadı. Güldüm olmadı, ağladım olmadı. Aradım olmadı, umursamadım olmadı. Kaldım olmadı, gittim olmadı. Konuştum olmadı, sustum olmadı. Ben ne yaptıysam olmadı. Yarım bırakmamak için hep ben yarım kaldım. Güneş battı kalbimde. Bu yalnızlığın ve hissizliğin verdiği acı öldürür mü? Keşke öldürse. Hiçbir zaman değerimi bilmediniz. Her zaman hepinize yetmeye çalıştım. Her zaman hepinize sığınak olmak için çabaladım. Varımı yoğumu ortaya koydum. Sizler için kendimi parçaladım. Neden birinizde bunu görmedi? Hep arkamdan işler çevirdiniz. Veyahut adam yerine bile koymadınız. Ben hepinizi adam yerine koydum. Yaptıklarınız öylesine acıttı ki canımı, bir ateş yaktınız kalbimin içinde kor ateşlerde yaktınız duygularımı. En güzel ben sevdim hepinizi. En çok ben üzüldüm acılarınıza. En çok ben siper ettim kendimi canınıza. Ve en çok beni vurdunuz. En çok darbeyi ben yedim. Hem de her defasında... Bu yolları gide gele gördüm ki, herkesin hayatında en büyük yanlış benmişim.
Hiç olmadı ki zaten hayatınızda bir yerim. Yumruğum kadar kalbimde nicelerini yaşattım. Sonra baktım inceden kalbimi ne çok kanattım. Sahte samimiyetleriniz sonumu getirdi. Hepinize kızdım ama ben yine kendime ağladım. En sevdiklerimin gazabına uğradım. Madem bu kadar yaralayacaktınız, ne diye girdiniz hayatıma? Yollar açıktı hepinize. Bula bula yumruğum kadarcık kalbimi mi buldunuz eğlenecek. O hepinizden daha iyiyken üstelik. Ne anam babam olabildiniz, ne en yakın arkadaşım; ne dostum kardeşim ne de sevdiğim adam. Siz hep aynıydınız, siz hep sıradandınız; ben hep ayrı oldum sizden. Çünkü sizlerden biri değildim ben. Farklıydım, anlayamadınız bu yüzden hiç. Ne garip şeydi bu yaşadığım hayat. Hepinize oranla en zor hayatı yaşadım ben. Yaşamaya da devam ediyorum. Çile çekiyorum resmen. Buna yaşamak denmez. Bir insan daha kaç kere uçurumdan aşağı atılabilir ki? Siz beni binlerce kez attınız. Ama size yetmedi. Bin birinciyi yaptınız.
...
23.03.2020
A.U
··
140 görüntüleme
Bu yüzden yalnız uçuyor bu kuş...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.