“Bilinenin bilinmesi gerekene oranı sıfıra yaklaştığı zaman “bilgi” icat etme eğilimine gireriz ve gerçekte anladığımızdan daha fazla anladığımızı varsayarız. Basitçe, bilmediğimizi kabul edemeyiz. Davranışsal ve duygusal sorunların teşhis ve iyileştirilmesi için ihtiyaçlar çok büyük. Fakat [...] hastaları “şizofren,” “manik-depresif” ve “akıl sağlığını yitirmiş” olarak adlandırmaya devam ediyoruz, sanki bu kelimeler bize konunun özünü kavratıyormuş gibi. Meselenin aslı şu ki uzun süredir teşhis koymanın çoğu zaman yararsız ya da güvenilmez olduğunu biliyorduk, ama yine de bunları kullanmaya devam ettik. Artık akıl hastalığını, akıl sağlığından ayırt edemediğimizi de biliyoruz.”
Sayfa 115Kitabı okudu
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.