Netoçkayla ilgili çok değişik hisler yaşadım. Önce kızdım sonra üzüldüm sonra şaşırdım sonra tekrar üzüldüm gibi gibi. Sürekli duygu geçişleri ve şaşkınlıklar yaşattı bana bu kitap. Dosto bu kitabı yarım bırakmış ve ben yarım kalmışlığı fazlasıyla hissettim son sayfalara gelirken. Acaba bizim mi tamamlamamızı istedi diye düşündüm ama kafamda türlü türlü sahneler de oluşmadı sonla ilgili. Netoçka nereye gidecek sorusuna cevap aradım ama zaten şu yaşına kadar bir yere ait olamadı bundan sonrasında da ait olamayacağı başka yerlerde olur dedim. Sadece ufak bir kızgınlıkla kapattım kitabı çünkü çok yakınımda Pyotr'un Aleksandra'ya uyguladığı gibi psikolojik baskı ve şiddete maruz kalan bir arkadaşım var. Zaman geçtikçe bir çıkmaza sürükleniyor ve çözüm aradıkça çözümsüzlükte kıvranıyor. Allah çözüm arayan herkese yol göstersin kimseyi de çıkmazda bırakmasın.