Cemil Meriç’i ve Jurnal’in ikinci cildini yazarın dilinden özetleyen cümledir “İnsan iltifata susuzdur.” Gerçi ilk ciltte de aynı isteği seziyor ancak bu kadar rahatsız olmuyordum. Herkesi eleştirmiş herkesi kimseleri beğenmiyor ama yüzlerine karşı pek bir iltifatlı. Bu beğenmediği kişiler kendisine istediği kadar ilgi göstermediğinde ise anlaşılamadığını düşünüp çağına güceniyor, kendine acıyor. Lamia Hanım’a mektupları, ikinci cildin ilk yarısını oluşturuyor. Bir çok okura göre aşk dolu bana göreyse Cemil Meriç’in tutkuyu seven üslubunun sadece bir parçası mektuplar, büyük bir aşkın cümleleri olduğunu sanmıyorum. Şahsen o şekilde sevilmek istemezdim. Neyse Cemil Meriç’in deyimiyle geçelim. Kitabın basımıyla ilgili en büyük eleştirim kelimelerin ve ve bazı önemli şahısların dipnot olarak yer almaması. İkinci cildin ön sözünde bu eksiklik yayınevi tarafından kabul edilmiş ama giderilmeye zahmet edilmemiş. Okurken iki cümlede bir internete başvurarak okuduğumdan nasıl bir tad alabilirdim ki. Sırf bu sebeple ilk cildi uzun süre bitirememiştim ikinci de işi sıkı tutup tabiri caizse kafamı kaldırmadan okuyarak kısa sürede bitirdim. Özetle; İlk cilt de daha hevesli olduğumdan olsa gerek cümleler gözüme daha parlak görünüyordu ikinci ciltte ise yazardan uzaklaşmış bulunuyorum. Yine de belki yazara saygımdan üçüncü bir şans daha verip bir okuma daha yapabilirim.

Jurnal - Cilt 2 - 1966-1983Cemil Meriç · İletişim Yayıncılık · 20181,497 okunma

·

28 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Birsen Öztürk