Kitabın sonuna kadar acaba yazar nereye bağlayacak diye bekledim. Bağladı mi bence bağladı ama yanlış yerlere. Yüz yıllardır kadın hakları diye en çok ses çıkan çağda yaşıyor olmamız ile yine en çok kadın haklarının kadınlar tarafından gasp edildiği cagda yaşamamamiz sadece bana mi ironik geliyor. Kitaptaki kadın karakterlerden en güçlü olan köylü bir Hatice anne. O bile erin ne derse o olsun deyip adamın yaptığı saçmalıkları onaylayan biri. Kitaptaki tüm karakterler üniversite mezunu ama hiçbiri iş yapmıyor. Mesele iş yapmaları değil mesele bundan vazgeçerken sanki dünyanın en büyük şeylerini yapıyorlar gibi konuşulması. Evlilik yok, düzgün bir aile yaşantısı yok, silah diz boyu. Kadının karşısında başka bir kadını döven adama verilen tepki engellerken hak ediyordu diye de komusmak. Birinin ağzını burnunu kıran adam ötekinin burnu kanayinca kriz geçirecek kadar korkuyor. Buna gelip aşk diyorlar. Demeyin abi demeyin. Kadının karşısında başka kadının ağzını burnunu kırarken aşık değil miydin? Kitap o kadar düz ilerliyordu ki acaba bir yerde hikayenin yönü değişir mi diye bekledim. Bittiğinde kitaba saydırırken buldum kendimi. Bir kitap bence ancak bu kadar kötü ve cinsellik dolu olabilir. Kadının meta haline gelmesi böyle kitaplar ve yazarlardan dolayı.. Kadına değer vermeyi bu batı kültürü bilmiyor. Ama gerici olan her daim doğu onların gözünde. Okumayın bence. Okutmayin. Gercekten zaman kaybı. Acıdım giden günlerime.

DuyguIşıl Parlakyıldız (Işılca) · İndigo Yayınevi · 20151,159 okunma

·

53 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.