Mizaç, kişiliğin gelişiminde birincil önemi olan, nöral ağlar sayesinde davranışlarda bireysel farklılıkları sağlayan bir yapıdır. Mizaç, erken bebeklik döneminden itibaren, çocukların çevreye tepkileri önemli oranda değişkenlik gösterir. Mizaçtaki farklılıklar, biyolojik temelli ve bireylerin genetik miraslarına bağlıdır (Rothbart, 2007). Bireylerin seçimleri mizaçlarını yansıtır. Örneğin, sosyal gelişimi daha iyi düzeyde olan çocuklar akranlarıyla ve diğerleriyle iletişimde daha başarılı olurlar. Atletik çocuklar piyano çalmaktan çok az zevk alabilir ancak basketbol oynamak için çok fazla zaman harcayabilir. Dolayısıyla çeşitli aktiviteler için herhangi bir genetik temel çocuğun yaratma ve deneyimleme ortamını etkiler. Çocuklar büyüdükçe kendi mizaçlarına uygun çevresel uyaranları seçme olasılıkları da artar. Buna verilecek en iyi örneklerden birisi, aynı ailede yaşayan çocukların aynı ailede aynı ebeveynlerin sağladığı çevreden uzaklaşarak büyüdükçe birbirlerine daha az benzemeye başlamalarıdır (Bukatko ve Daehler, 2004).