"Sevgilim sen bunu aldığında -ki mektup denemez buna- umarım bağışlarsın beni: yazamadığım mektuplarda biriktirdim kederimi." Söze nereden başlayacağımı bilmiyorum, her zamanki gibi ama buraya öyle bir şair bırakmak istiyorum ki, her içinizde bir dem hüzünle birarada olduğunuzda, aklınıza gelecek ve sizi bir rüzgar gibi alıp götürecek, bilmediğiniz o diyarlara. Edebiyatımızın eşsiz kadınlarından, oysa kadın mı erkek mi olduğunu bile bilmeyen bir toplumun, şairi ne üzücü... Nasıl olur da tanımayız böylesine bir şairimizi. Nasıl? Bizim herkese sahip çıkan yanımız neden sarmaz biricik Birhan' ımızı, neden bilmeyiz böylesine kırılmış, acılarını mısralarında anlatmış, şiirlerinden kan damlayan ve yüreğimizin rengi olmuş olan yanımızı. Her sayfasında "bu kadına kim ne yaptı, bu kadar da böyle yazdı" diyeceğiniz, kimi yer de kitabı bir kenara bırakıp kendinizi sükunete bırakıp düşüneceksiniz, "kalbim ölü mevsimler gibisin". Bir iç çekmeyi hatırlayarak yeniden hayata döneceksiniz. Demem o ki, sevgili gönül dostları, "acı mıhlanıp bir kalpte durmasın" hem sevgili gönül dostları şiir ne diye var? "bırak, acımızı birileri duysun." Hayatınızdan izi silinmeyecek bir eser olarak kalacak bundan o kadar çok eminim ki. Nasıl, insan kırıldığı yeri unutmazsa, arada dönüp bakarsın ya da soğuk havalarda sızlayan dişinin acısı gibi bu şiirlerde bu kırgın kadında ne unutturacak kendini ne de sızısız bırakacak sizi,"meğer dalından düşecek kadar büyümüşüm". Artık sahip çıkalım bizim olan ve bunu hak eden yaşayan, kırılmış, kırgın ve "keskin" yanımızı. "Asla ağlamamalısın der bir şarkı. Onun dışında bir şey diyen kimse yok" Sevgili 1k okurları, benim gönül dostlarım, bu kitap raflara süs değil, çorak yüreklere değil, hele hele başkalarına hiç değil, yalnızca sizlere. "oysa camdaki sardunya gibi üşür bana biçtiğin ömür,"

Kim Bağışlayacak Beni?Birhan Keskin · Metis Yayıncılık · 20203,873 okunma

··

227 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.