Eskinin gerçek insanları yaşamı sevmenin ya da ölümden nefret etmenin ne olduğunu bilmezdi. Onlar doğuma sevinmez, ölümü geciktirmeye çalışmazdı. Gelmeyi umursamazlar, gitmeye de aldırmazlardı. Hepsi buydu. Kendilerinin nereden kaynaklandığını unutmazlardı, oraya dönüşlerini araştırmaya da çalışmazlardı. Yaşamı tatlılıkla kabul etmişlerdi; yeniden yapılanmalarını (sonu) çıdamla beklerlerdi. Buna yüreğin Taodan sapmasına izin vermemek, doğal olana insan araçları katmamak derler.
Sayfa 67
··
45 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.