Bu fani hayatı sevdiren ve yaşanmaya değerli yapan insanlardır. İnsanlardaki samimiyetsizlik, hayattan usandırır. Akif, bu tatminsiz hayat imtihanının sonunda Allah'a kavuşmak ihtirasıyla Yunus'un ilahi sıla hasretini terennüm ediyordu:
“Bana dünyada ne yer kaldı, emin ol, ne de yar;
Ararım geçmek icin baska zemin, baska diyar.
Bunalan ruhuma ister bir uzun boylu sefer;
Yasamaktan ne çıkar, günlerim oldukca heder
Bir güler çehre sezip güldüğü yoktur yüzümün;
Geceden farkını görmüş değilim gündüzümün.
Seneler var ki harab olmadığım gün bilmem...”
Sayfa 20
Ben bir tahiyyat yolcusuyum. Yolculuğum her dâim şahâdet duraklarına gebe. Biliyorum ki, ben de kalmam ne dünya da, ne de yâr. Öyle ki, kalsın dünya da ne yâr ne de başka diyâr. Ve diyorum ki, ey gecem farklı değilsin ne günden ne benden. Ve zerre ağlar her yanım, ağrılar içinde her başım. Şems olup yansamda, Yunûs olup avâre düşsemde yola kalamam sana, kalsam da bir başka zamana...
(Nurettin Topçu'ya ve kâlemine ithafen)
Küçük bir düzeltme yapalım o vakit Mehmet Akif’e ithafen... Kaleminize ve emeğinize sağlık.
1 next answer
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.