Âkif haksızlığa dayanamazdı. Zulme düşman, mazluma yâr ve mededkår idi. Meşrutiyyet devrinin en beliğ tasvirlerini yapan üstâdın
(Âsım) ındaki şu beyitler iddiâmı isbat eder :
Zulmü alkışlayamam, zâlimi aslâ sevemem,
Gelenin keyfi için geçmişe kalkıp söğemem.
Biri ecdâdıma saldırdı mı, hattâ boğarım.
Boğamazsın ki!
- Hiç olmazsa yanımdan koğarım!
Üç buçuk soysuzun ardında zağarlık yapamam,
Hele hak nâmına haksızlığa ölsem tapamam!
Doğduğumdan beridir âşıkım istiklåle,
Bana hiç tasmalık etmiş değil altın lâle!
Yumuşak başlı isem, kim dedi uysal koyunum?
Kesilir, belki, fakat çekmiye gelmez boyunum.
Kanayan bir yara gördüm mü yanar tâ ciğerim,
Onu dindirmek için kamçı yerim, çifte yerim.
Adam aldırma da geç git, diyemem, aldırırım:
Çiğnerim, çiğnenirim hakkı tutar kaldırırım.
Zâlimin hasmıyım amma, severim mazlumu.
Sayfa 31Kitabı okudu
·
2 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.