Hayatı çok fazla ciddiye almanın insanı ömür boyu pişmanlık duyacağı şeylere sürükleyebileceğinin bir betimlesi gibi; her yaşın her çağın kendine özgülüğü ömür uzadıkça kaybolur, o kadar yozlaşır ki zaman bile durur hatta. İnsanın kibri ne kadar artarsa kendine olan saygısını da o denli yitirir; bu dünyada hiç varolmamışçasına silinip gitmek ister yeryüzünden çünkü elinde kalan tek şey budur insanın kibir dolu bir yaşamın geride bıraktığı hezeyandan sonra. Kibir her çağda farklı Narcissuslar yaratmaya devam edecektir; tıpkı tarih gibi duygular da tekerrürlerden ibarettir.
