Eğer ben kendim varolma durumuma inanmışsam ve doğada olan her şeyi görüp algılıyorsam (duyularımla) ilk baş şüphe duyup kendimi bir rüyadaymış gibi kötü ve yanıltıcının safhından, uyandığımda reddettiğim Tanrı ve uzamsal dünya fikrini algılamaya başlamışsam varım demektir. Yani uyandığımda ben bensem ve bunun bilincindeysem ve de bütün bunları düşünebiliyorsam varım. Cisimleri tahayyül etme yetimizle ya da duyularımızla değil de özümüzde var olan anlama yeteneğimizle tanıyoruz ve nesnel var oluşlar doğaları gereği idelere nesnel olarak aitlerse aynı şekilde biçimsel var oluşlar da doğaları gereği bu idelerin nedenlerine aittir. Zihnimde bir üçgen tahayyül ettiğimde nasıl ki bu üçgenin açılarının toplamı iki dik açısının toplamı olduğu idesinden ayrılamazsa Tanrı idesi de düşüncelerimden ayrı olamaz. Eğer kuşku duyma edimini idemde düşünebiliyorsam bu şeyin var olma olasılığını nasıl yadsıyabilirim. Tanrının varlığı edimine bir kez eriştikten sonra Tanrının varlığından kuşku duymak için neden yok. Çünkü zayıf ve sınırlı bir doğaya sahibiz ama Tanrı son derece engin, sonsuz ve zihnin sınırlarını aşacağından onun kavranılmaz amaçlarını keşfetmeye, deşmeye çalışmak insanın haddini aşmaktan başka bir şey değildir. Tanrı neden sahip olduğumdan daha engin ve mükemmel özgür irade vermedi diye yakınamam. Çünkü şu anki özgür irademin herhangi bir sınır tanımadığı, olabildiğince geniş ve belirsiz olduğunu deneyimlerimle bilmekteyim. Son olarak bizi biz yapan uzamlı bir şey olan bedenimizden ayrı bir ideye sahip düşünsel bir benimiz olduğundan, bedenimizden ayrı tinsel bir benimiz olduğu gerçeğini de öğrenmiş oluyoruz. #77492503 #77577999

MeditasyonlarRené Descartes · Say Yayınları · 20161,075 okunma

··

326 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Dursun kum