Büyümek, beklemeyi öğrenmekmiş. Büyüdüğümü, insanların sık sık söylediği bu laftan çıkardım. Güneşin rengini aldığımda yüzü benimki gibi sarı adamlar, kısa boylu ve elleri kirden rengini kaybetmiş adamlar, birbirinden farklı ama hiçbiri gülmeyen adamlar kışa doğru gelip kaba tırnaklarıyla söktüler bizi. Canım yansa da ses çıkarmadım. Üçer beşer avuçlayıp fırlatıverdiler. Hasır bir şeydi içine tıkıldığımız yer. Herkes üst üste! Bir araya geldiğimizde diğerleriyle ortak kaderimizi anladım.
Sayfa 56 - Şule YayınlarıKitabı okudu
·
5 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.