Kim akıllı, kim deli?... Kim dost, kim düşman? İstikrarlı bir şekilde, ne yapsam düşüncelerimden sıyrılamadığım bu günlerin üstüne, "Bir adam yaratmak" kitabını rüyamda görerek uyandım. Yine uykuya galip gelemeyerek uyudum, uyandım, saati erteledim, kapattım yeniden kurdum ve hepsinde, "Bir adam yaratmak" kitabını gördüm. Bu sebeple kitabı kahvaltı bile yapmadan okumaya başladım. Necip Fazıl kendi kitabı için; "Bu eserimi, bugüne kadar vücuda getirdiğim eserler içinde en bağlı olduğum eser biliyor ve öylece bildirmek istiyorum... Ona olan zaafım, üstünde fazla konuşmamı yasak ediyor. Zaten hâdiselerin sırrını, kaba saba formüller içinde harcamaya, ulu orta dogmalar yapmaya düşmanım. İyi ve kötü, söyleyemediğimi, iyi veya kötü eserim söylesin! Necip Fazıl KISAKÜREK /1937" buyurken bana bir şey söylemek düşmez ama, ben yine de zerre kadar da ifade edebilsem, bu kitaba olan hayranlığımı ifade etmek isterim. Uzun zaman sonra böyle etkileyici bir kitapla karşılaşmak benim için nimet oldu. Anlatamıyorum. Kelimeler beynimde dönüyor ama ifade edemiyorum. Kör birisi size güneşi sorsa, ona nasıl tarif edebilirsiniz? Ya da sağır dese ki, ben müziği görmek istiyorum. Gösteremezsiniz. Bu kitapta işte böyle. Abartmıyorum, tam anlamıyla bu. İnsan, sen gurur duyacalacak bir mahluksun, ama insan, sen aynı zamanda, kendinden utanılcak bir varlıksın. İnsan namusu kadar, karakteri kadar insandır. Bu kitapta benden başka ağlayan oldu mu bilmiyorum, benim ağlamamın sebebi, arkadan dinlediğim müzik sebebiyle mi onu da bilmiyorum ama, büyük ihtimal ki, kalbini kullanan herkes, bu kitapta gözyaşlarına illa ki bir kısımda hakim olamaz, mesela Husrev'in ağaç kenarında bir saat, belki bir ömür ağladığını anlattığı kısımda, mesela, incir ağacını babam gibi görüyordum, ne zaman onu görsem, babamı görüyordum, siz incir ağacını kestiniz dediğinde, ya da ne bileyim, bırak beni anne; bir yanımda Selma, bir yanımda Sen, tımarhanede öleyim dediğinde, hiç olmazsa, son cümlesinde... Bir adam yaratmak, bir adam yaratmaya kalkışmak, bir adam yaratmaya kalkışırken kendini bulmak... Ölümü bulmak. Necip Fazıl'ın kitabını okurken, Necip Fazıl'ın bir başka kitabında olan sözleri takılıyor aklıma, "İnsandan kaçmak kolay, kendimden kaçabilsem.." "Başım çığlıklı çocuk onu nasıl avutsam? Ne yapsam da ölümü bir saatcik unutsam?"