Fırat: "Ana / Üzgünüm Anne Dağılıyorum ...": Ana / Üzgünüm Anne Dağılıyorum ... kendime abanıyorum anne. insanlığın damarındaki kandık... insandık yenildik, çok yaralandık... şimdi hangi suya vardımsa birbirini boğazlıyor sığlar... rüzgarlar havayı kirletiyor ya da esmiyor, veya yükünü dağlara çözüyor ve o dağlar serçe parmağa akan pınarlarımızı kurutuyor... ağaçlar her mevsim sonbahar ürüne durmuyor toprak avuç ayası kadar...

Ana / Üzgünüm Anne Dağılıyorum ...

kendime abanıyorum anne. insanlığın damarındaki kandık... insandık yenildik, çok yaralandık... şimdi hangi suya vardımsa birbirini boğazlıyor sığlar... rüzgarlar havayı kirletiyor ya da esmiyor, veya yükünü dağlara çözüyor ve o dağlar serçe parmağa akan pınarlarımızı kurutuyor... ağaçlar her mevsim sonbahar ürüne durmuyor toprak avuç ayası kadar yüreğinden çatlıyor ve karnında zelzeleleri pusuya yatırıyor... insandık sırf bu yüzden dar ağacını boyladık, sütlü şafaklara kan damladık... etimizi yedik yoldaşlarla açlık grevlerinde her işkence sonrası yaralarımızı yaladık nöbetleşe kimilerimiz ölümün orucunu bozdu, büyük yenildik anne... ve kursağına haram sokmadan sevdanın; davam gibi,kavgam gibi, yurdum,sınıf kinim gibi... dişim tırnağımla etimi yiyerek göz bebeğim deyip koruduğum, ki o göz bebeklerimi kirpiklerimde al bir bayrak gibi alanlara girer gibi, sol yanımdan çıkarıp dalgalandırarak barikatlara yürüdüm... daha büyük vurgun yedim sırtımdan kör bıçakladı sevdam, daha büyük yenildim yerle birdim... her yenilgide olduğu gibi hatayı kendimde arıyorum yine kendime abanıyorum anne! abandıkça dağılıyorum... şiire bıraktım dağınıklığımı şimdi türkülerim ağıdım... ağzım dilim kurudu gülüşümü yuttum tıkandım... dudağım mahkeme duvarı savunmam kandı... yaş yeşilliğim yanmada, dallarımda nem kalmışsa yağmalanmada... cigara sar diyeceğim dostum da kalmadı yanımda, tütünüm küflendi tabakamda... her şeyin usanığıyım yine kendime abanıyorum anne anladım ki bu zıkkım gibi, göğsüm avucumda ağan yürekle,kendimi ağulayacağım... ve biliyorum ki hiçbir şey,hiçbir şey değişmeyecek... ve herşey yine yerli yerinde yaşamın kendi iç yasası işleyecek... ne sakala, ne bıyığa yaranacağım... yaşamak biraz da böyle mi anne...? kan gibi susturacağım bu yüreği anlayacaksın, bir tek sen anlayacaksın... susturduğum senin kanının ucudur,alışamadım diye verili yaşama... değiştirmek isterken yenildim diye bu kavgada, yavrum deyip eğilip ak alnımda öpecek, biliyorum anlamak gibi bağışlayacaksın... üzgünüm anne o büyük gün için yeni oğullar doğuracaksın, sen doğasın, sen ana...

Sayfa 150Kitabı okudu

Alamut: Seyduna ve Şahrud Tunay Bozyiğit

··

104 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Fırat