Ben de bu eşsiz sanatçının ilk eserini merak edip kitabın kapağını açanlardanım. Ama açılan kapak tıpkı Alice'in yuvarlandığı o deliğe benziyor. Merak edip de isteyerek bırakıyorsunuz kendinizi ve girdiğiniz bu ortamdan tekrar nasıl çıkacağınızı bir an olsun düşünmüyorsunuz. Bir mektup okuyorsunuz elinize hayali kaleminizi alıp cevap cümlelerini kuruyorsunuz, sonra birden Makar olup tahta kapının açılıp cevabın geleceği o anı bekliyorsunuz. Her mektupta olaya daha bir bağlanıyorsunuz. Gorşkov'un Petya'yı sorup Petya'ya gitmesi gibi. Her merakta olayın içine içine yuvarlanıyorsunuz. O delik bot yok mu? bir anda ayağınıza giriveriyor ve soğuk parmak uçlarınızdan başınıza başınıza vuruyor. Daha acısı yanı başınızda aç susuz her canlı için ayrı ayrı utanıyorsunuz. Utanmak ki marangozun daldızı, kaybolan yolcuya kutup yıldızı... Utandıkça utanmamayı istersin, bu istekle belki durup bir göz yaşının silersin. Utanmak güzel bir şey insanlar bunu göremiyor, bilmiyor ki utanınca artık kimse ona utanmaz diyemiyor. Son cümle sonu olmayan kitaptan olsun "Ne yazdığımın farkında bile değilim şu anda, hiç farkında değilim. Düzeltmeyeceğim bile yanlışlarımı! Yalnızca yazmış olmak, size biraz daha yazmış olmak için yazıyorum..."

İnsancıklarFyodor Dostoyevski · İletişim Yayınları · 200762bin okunma

·

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Erc@n