Cezmi Ersöz'ün okuduğum ilk kitabı. Kitabın adını ilk duyduğum anda bende uyandırdığı his o kadar farklıydı ki, yazarın henüz hiçbir kitabını okumamış olmama rağmen bir çok kitabını aldım. Tabii bu kararımda kitabı indirekt de olsa tavsiye eden kişinin payıda vardı. Esere gelecek olursam; şiirler ile bezenmiş buram, buram hüzün kokan sinede acı bir tat bırakan, şiir tadında bir aşk hikayesi okudum. Eserin bir çok yerinde kendimi buldum. En çok da satır aralarında. Çünkü, o boşlukları kendi yaşanmışlıklarım ile, yaşattıklarım ile doldurdum. Bu hayatta bir çok yara aldığım gerçeğini bir yana bırakıp aslında nasıl yara olduğum gerçeğiyle de yüzleştim. Bir çok satırda keşke kendimi bu satırda bulmasaydım dediğim de oldu ne yazık ki. “Ne kadar sevsede insan, tükenip yorulduğu bir saat var” sözüne rastlamıştım Cezmi Ersöz'ün. Keşke hiç tükenmesek, tüketmesek. Ama bazen kaçınılmaz son tam da bu oluyor işte. Tükendiğimiz yetmediği gibi, kendimiz ile birlikte tüketmeyi de seçiyoruz çaresiz bir şekilde..
