Lokman Demir: Kirpiklerin arasından ayışığı yolla karanlık dünyama ağlamaklı bakışlarında umut hiç eksilmesin Hiroşima gözlerinden ihaneti bilmez bir ulus ver bana ve yüreğinde birşeyler sakla hep acıya dair ağladıkça benimsin sen ağladıkça benim güldüğün an kaybedersin beni "bir damla su" kadar sevmenin ağır bedelidir bu ağladıkça yeşile çalar...

Kirpiklerin arasından ayışığı yolla karanlık dünyama ağlamaklı bakışlarında umut hiç eksilmesin Hiroşima gözlerinden ihaneti bilmez bir ulus ver bana ve yüreğinde birşeyler sakla hep acıya dair ağladıkça benimsin sen ağladıkça benim güldüğün an kaybedersin beni "bir damla su" kadar sevmenin ağır bedelidir bu ağladıkça yeşile çalar gözlerin çırılçıplak yıkansınlar ülkemin çocukları gözlerindeki denizin yakamozlarında gözyaşları boşalsın kirpiklerin arasından ve düşsün bir damlası Harran dudaklarıma. Daha dün Serhat göğsüme yaslanırken ve ellerimle okşarken Bahteran saçlarını şimdi gözyaşlarınla ıslattığın bir mektup göndermişsin ülkeler ötesi uzaklarından nehirler dağlar ötesi kavgalar ölümler savaşlar ötesi uzaklarından yakın olmak için yalnızlığıma yoksamak için beklentilerimi kaç damla yaş döktürdün sayamadım Van Gölü sularına bakan gözlerimden beni ağlatma güneşe sevdalı topraklarda sen ağla senin gözyaşların taşırsın Van sularını bir gözünde Muradiye bir gözünde Beyazçeşme her birinde bir şelâle olsun gözlerinin ben ağlarsam zûlümdür adı ihanettir sen ağlarsan sevgidir bağlılıktır hatta İslam'dır adı Sümeyye'dir Fatımâ'dır Zeyneb'dir yağmurdur doğaya yeşil rengini veren ağladıkça yeşile çalar gözlerin ve ben sevdalıyım Zilan gibi rengini kavak ağaçlarından alan Erciş gözlerine. Bir şiir yazdım gül yapraklarına şiir reçeli yiyesin diye bir türkü çağırdım göçmen kuşların ardından sanırsın ki saçları okşayan rüzgâr sanırsın ki Kapuzbaşı’nda su sesi sanırsın ki ayağında halhal bêrivan’ların Hıdırnebi yaylasında mendil sallar içimdeki çocuk ben yemenileri rüzgâra karışır Lazca konuşan kadınların kolkola girip süreriz bulutları güneyine ülkemin bembeyaz olup düşerler tarlalarına Çukurova’nın toplarız düşen bulutları pamuk tarlalarında nasırlı ellerimizle Urfa’dan gelen ırgatlarla birlikte benim güneşim her zaman güzeldir Kaniya Reş’ten Karlıova’dan doğar ve Side’de Athena Tapınağı’nın arkasında batar benim güneşim ağladıkça yeşile çalar gözlerin yeşile çalar Amik ovası yeşile çalar Nazilli yeşile Seddülbahir, Kekova ve Aspendos daha bir gür akar Gediz sen ağladıkça daha bir durudur Kurşunlu ve daha bir yüksekten dökülür Tortum. Emzirmesi biten bir bebeğin ağzının iki yanından süzülen anne sütü gibi akıyor Dicle ve Fırat çocukların iki memesi arasında büyüyor ve özgürleşiyor yitik ülkem Gülistan ana kucağı gibi sıcaktır Ğarzan ovası ve bir babanın merhametini saklar bağrında Serhat ağladıkça yeşile çalar gözlerin yeşile çalar Zigana geçidi yeşile çalar Eleşkirt yeşile Beytüşşebap, Erbaa ve Şebinkarahisar daha bir asildir Kızılırmak sen ağladıkça daha bir ulaşılmaz kılınır Erciyes ve Ninova’ya daha bir yakın durur Hattuşaş. Gecenin çıplak ayaklarıdır takip eder kapanmamış iki göz ayışığı saçlarında yakamoz gözlerinde Muhammed’e salavat getirerek açar bütün güller Isparta’da ve kıyıya her vuruşunda tekbir getirir dalgaları Karadeniz’in bir daha yemin edilir üzerine incirin zeytinin ağladıkça daha bir Nusaybin kokuludur şairleri yurdumun daha bir buğday renklidir saçları çocukların ağladıkça yeşile çalar gözlerin ağladıkça daha bir Kadifekale’dir her tarafı memleketimin daha bir Halkalı’dır tüm başkentleri Ortadoğu’nun ağladıkça yeşile çalar gözlerin yeşile çalar sayfaları Nech’ul- Belağa’nın yeşile çalar Şerefname yeşile Mukaddime, Mesnevî ve Risale-i Nûr ağladıkça daha bir Elif’tir kadınları ülkemin daha bir kara sevdalıdır doğurdukları oğullar ve daha bir Sarıkamış’tır alın yazıları. Bir uçurumdur gözlerin Düden gölgesinde soğuk bir mağara sanki bir ırmaktır sana sevdalanmak bir ırmak, Fırat gibi mavi Manavgat gibi yeşil Çoruh gibi sarı Borçka gibi beyaz ve Zilan gibi kırmızı ağladıkça yeşile çalar gözlerin ağladıkça daha çok su ister Obruk bir ok fırlatılır Haymana’dan ve filiz verir Yukarı Fırat’ta kâh Mevlana olur “gel” der kâh Yunus olur sarı dizeler döker Porsuk çayına kâh Ahmed-i Hani olur Zap ile sular Doğubeyazıt’ı kâh Fâkih-i Teyran olur zembil satar Silvan önlerinde ağladıkça yeşile çalar gözlerin ağladıkça daha bir 1925’tir zaman ağladıkça daha 65, daha bir 79 ağladıkça yeşile çalar gözlerin ağladıkça yeşile. Ibrahim Sediyani

113 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Lokman Demir