Akşam üzeriydi. Sokak lambaları yanmamıştı henüz. Pencerenin kenarında ki koltuğa oturmuş, evlerine ulaşmak için aceleci adımlarla koşturan insanları izliyordum. Ne boş bir çabaydı harcadıkları. Bütün kapılar mutluluğa açılıyormuş gibi sabırsızlıkla konuşuyorlardı. Kavgayla, gürültüyle, bitmek tükenmek uzlaşmazlıklarıyla , aynı evin içinde birbirinden nefret ederek ömür tüketenler bu dünyada yaşamıyordu sanki.
Sayfa 145 - Doğan KitapKitabı okudu
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.