- Yunus Emre Divânı
ÂŞIK OLDUM BENDE-İ CANANEYİM
Âşık oldum bende-i cananeyim
Bahra düştüm talibi dürdaneyim
Bal ü perden geçmişim pervaneyim
Yanayım ey şem-i ruşen yanayım.
Düşmişem aşkın oduna ta ezel
Kendi düşen ağlamaz vardır mesel
Ta ebed yanmak bana oldu mehel
Yanayım ey padişahım yanayım
Aşkının pervanesiyem pes nidem
Sen şahın bezmin koyub kande gidem
Şevk ile tutuşub ser ta kadem
Yanayım ey mah-ı taban yanayım
Mücmir oldi dil çü aşkın saldı od
Cana od urdi değmeden çıktı dûd
Kül olunca cümle ecza-y-i vücud
Yanayım ey şem-i ruşen yanayım
Abugil dolu hevan oldi senin
Câna od uran likan oldi senin
Her ne denli kim rızan oldi senin
Yanayım ey padişahım yanayım
Aklımız yok hicab şumdürür
Cândürür yanmağa gönlüm mumdürür
Çün ki yanmak aşıka mev su’midir
Yanalım ey mâh-ı taban yanalım
Aşkdürür âşıkları şeyda kılan
Aşkdürür âşıkları rusva kılan
Aşkdürür her guşede kavga kılan
Yanayım ey şem-i ruşen yanayım
Cümle uşşaka vefa matlubdürür
Ehli aşk olmak vefaya hubdürür
Çünkü yanmak âdeti mahbubdürür
Yanayım ey padişahım yanayım.
Aşka girmeyen kişi mahcubdurur
Âşık olan aşkına meclubdürür
Aşka yanmak Yunus’a mergubdürür
Yanayım ey cân-ı cânan yanayım.
Sayfa 85 - M. E. B Yayınları 4.cild
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.