El kalktı, sonra yine indi. Elin her kalkışında tüyler kabarıyor, indiği zaman kulaklar enseye yapışıp homurtu yükseliyordu. Bu homurtular, kötülüğe karşı birer uyarıydı. Bu homurtularla, insanoğlunun kendisine verebileceği zararın muhakkak ödetileceği anlatılıyordu. İnsanoğlu hiçbir zaman belli olmazdı, aklımdan geçenleri ne zaman dışarı vuracağı bilinemezdi. Bu nedenle, bu yumuşak, yatıştırıcı ses, birden bire öfkeden kısılmış bir feryada dönebileceği gibi; şu tatlı tatlı okşayan el de boynuna yapışarak onu cezalandırabilirdi her an.
Sayfa 205Kitabı okudu
·
1 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.