‘‘Kelimeler Veysel, öyle güçlüdür ki, seslere veyahut mürekkeplere tutunup bir zihni kolaylıkla işgal edebilir. Öyle görünmese de insanı ayakta tutan beden değil, ruhtur: zihnin içinde cereyan eden şu dumandan duygu yığını... Ve kelime denen mermiler, işte o ruhu kolaylıkla parçalayabilir. Sorarım sana: elli kalibrelik bir kurşun mu, yoksa sevdiğinin dudaklarından çıkan bir ‘‘elveda’’ mı daha ölümcüldür? Yahut aksini düşünelim: ölüm döşeğindeki bir hasta için, en güçlü ilaç mı, yoksa her daim yanında olduğunu fısıldayan bir sevgilinin sesi mi daha iyileştiricidir? Kelimeler Veysel, bir kırbaca ve ya bir lavantaya dönüşebilir. Görüldüğü üzere dudaklarımızın gücü tahmin ettiğimizden çok daha fazladır. Lakin ortada bize verilen bir değer varsa… Çünkü sevgi denilen iltimas, bir başkasına ruhumuzu yaralama ayrıcalığını tanımaktır ve nitekim insan, sevenini kırmayı, -sevilmeyi her şeyden çok isterken üstelik- çok iyi bilir. Ve maalesef ki pişmanlık gibi kalp kırığı da modern tıbbın çaresiz kaldığı bir vaziyettir. Özür dilemek ise, bir kuşun kanadını kırıp, akabinde ondan uçmasını beklemek gibidir.’’
·
15 görüntüleme
Raskolnikovsendromu
Çok güzel!
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.