Kitabın öncellikle üslubundan biraz bahsetmek istiyorum; Roman da aynı cümlelerin tekrarı,argo,küfürlü anlatım benimsenmiş ki yazar kendi diliyle değilde çocukların konuşmasını olduğu gibi aktarmış.
Konusuna değinmem gerekirse de: Yaşar Kemal bu romanında Istanbul'un neredeyse tüm yoksul semtlerini dolaşıp aylarca sokak çocuklarıyla bir arada yaşayıp onların hayatlarını ropartaj aracılığıyla kitaplastirmistir. Romandaki çocukların isimleri gerçek değil değiştirilmiştir. Çoğunun evi olma
sına rağmen aileleri tarafından istenmeyen yada yoksuluklarından dolayı sokağa atılmışlardır. Imkansız hayalleri olmasına rağmen birgün gerceklestirebileceklerine olan inançları tamdır. Ve en önemlisi ise hiçbiri kötü değil sadece yapmamız gereken onları yargılamadan anlayabilmek yada onlara fırsat yaratmak unutmamalıyız ki ön yargıyla değil sevgiyle yaklaşmalı bir çocuğa ve Yaşar Kemal bunu her sayfada bize çok güzel hissettirmiştir. Tavsiye edilen kitaplar listesine alınabilir...