"Hiç unutamam Efe! Gencecik Yusuf Çavuş'un havada geriye doğru kıvrılıp düşüşünü hiç unutamam!"
Halil Efe, "Yiğitti!.. Güzel çocuktu!.. Onu çok özleyeceğim!" diyerek Makbule'ye baktı. Sesi, sabahın ayazında ısıtan gün ışığıydı:
"Sen olmayaydın Makbule... Sen olmayaydın... Bu işi mümkünatı yok, beceremezdik. Bilmem ki, ben senin inadını mı sevdim... İyi ki bize katılmışsın!"
"Kimbilir, belki de öyle olmuştur."
Makbule atını öne sürdü. Onun arkasında kalan Halil Efe, uzanıp onu kucaklayarak yanına alma isteğini güçlükle bastırırken, içinden "Bizim bu sevdamız Makbule... aynen dedikleri gibi... sevdanın en karası herhalde" diye söylendi.
Sayfa 215 - Ulus Dağı YayınlarıKitabı okudu
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.