“Bugün ‘ Umut İşkencesi’ isimli bir öykü okudum. Uzun zamandır bu kadar iyi bir öykü okumamıştım, huzur gibi bir şey doldu içime, beklenmedik bir karşılaşma gibi bir sevinç. Villiers De L’isle-Adam’a şükranlarımı sunuyorum, geç kaldığım için beni bağışlasınlar zat-ı şahaneleri.”
·
11 görüntüleme
Hikayeyi dinledim. İyi olmasına iyi ama böylesi bir işkence nasıl huzur doldurur insanın içine? Geç kaldığım için beni de bağışlasınlar zat-ı şahaneleri.
Yüzlerce kitap okuduktan sonra çok iyi bir öyküye rastlamak o kadar zor ki! Bulunca büyüleyen bir öykü insanın edebiyata inancı artıyor sanki... Beni en son bu kadar heyecanlandıran öykü sanırım ‘ Kasım ile Nasır’dı, demek ki çok zaman geçmiş... Huzur iddialı mi oldu gerçekten? Geç kalan huzur iddialı değil midir yoksa?
Geç kal(ın)mış huzur... Edebiyata inancı arttıran her şey için az bile o zaman. (Aradaki açığı kapatamamış olmak üzdü.)
Stephen Hawking ölünce - ki ben ölümsüz olduğuna inanırdım- üzerinde uzunca düşündüm ‘zaman’ kavramının... Her açık kapanır, yaşasın paralel evrenler!
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.