Hepsi ama hepsi birbirleriyle bütünleşmeden, yanımızda yöremizde yaşanıp gitti.
Hiçbir şey bize değmeden;
Hayatımızda hiçbir şey bir başka şeyle kenetlenmeden;
Her yana bakınan çocuklar gibi şaşkınlıkla yükledik gözlerimizi,
Düşünmedik gözlerimizi emanet ettiğimiz hiçbir şeyi
Masumluğumuz bile epeyce kirli, bir başınayız şimdi, yalnız ve beklentili
Bunun içindir ki onu anlamak, biraz da anlamaktır kendimizi.
Bunun için hâlâ arıyoruz
tarihte yerimizi
toplumda bireyimizi...