Van Gogh deyince gözümün önünde -eserlerinde en baskın renk olduğundan mıdır bilmem- hemen "sarı renk" belirir. Sarı da beraberinde hüznü getirir...
Bu kitap, Van Gogh'un kardeşi Theo'ya yazmış olduğu mektupların derlenmesinden oluşuyor.
Kitapta ressamımızın "kendini arayış yolunda" onunla birlikte yürüyorsunuz. Birlikte gerek umutsuzluğa kapılıyor, gerek umut doluyor, gerek kıt kanaat geçiniyor - belki karnınız aç kalıyor ama ruhunuz tıka basa doyuyor:) - ama en çok da hüzünleniyorsunuz..
Resme, sanata ilgisi olan arkadaşlarıma tavsiyemdir okuyunuz okutunuz. Hatta kitabı bitirdikten sonra ressamımıza dair yapılan filmlerle üzerine cila çekerseniz hiç de fena olmaz :)
Son olarak: "Kimi kez bir şeyi görebilmek için ona az çok inanmak gerekiyor." der Van Gogh. Hepimiz aynı yıldızlı gecelere bakıyoruz. Peki sizce gerçekten görebiliyor muyuz?