Sizi, İkinci Dünya Savaşı'nın önce içine, sonra, hemen sonrasına, ardından, yaklaşık bir on yıl sonrasına götürmeyi teklif etseler ne dersiniz?... Seve seve gidersiniz pek tabii, lifli kurabiyeleriniz alüminyum kaplarda, yanınızda kalibre kalibre diplomasi tarihi, düşersiniz yollara.
Bazı adamlar, dünyaya yüz yılda bir gelme eyleminden bile münezzeh olabiliyor; şayet burada yüz yıl, dar, komik bir aralık olarak kalacak; tüm insanlık mucizeleri adına.
David Salinger'ı neredeyse tüm yurdum okuyucuları, Çavdar Tarlasında Çocuklar ile bilir, bir keresinde okumuştur, evet evet, güzeldir de bayağı, ne mi anlatıyordur, dur bir hatırlasındır, ha ha, bir ergen varmış, kendi içsel problemlerini anlatırmış, "şairane" bir dille..
Gerçekten Salinger'ın üslubunu yakalamak için izlenecek rota bellidir: Önce Çavdar Tarlası, ardından Franny ve Zooey, arada Dokuz Öykü, sonrasında da işbu kitaptan bahsettiğimiz, iki uzun öykünün toplandığı; Ustalar ve Seymour (Kırk yıllık inzivasında çok daha fazlasını yazdığı düşünülüyor).
Toplanın yeryüzünün şen ağlakları ve çılgın nostalji aşıkları, bir şeyi sırf "eski" olduğu için bile sevmeye yeltenenler... Burada, damatsız bir düğün evinin şamatası, travma sonrası stres ve üzerine bozuklukları ve kafanın içinden vızıldayıp geçen bir kurşun anlatılıyor.. Seymour, Glass çocuklarının en büyüğü, Sappho aşığı, sekiz silindirli arabalara binen, loş sinema ışıkları altında güzel burunlu sevgilisini izleyen, Normandiya görmüş bir keşiş..
