"Hangi eski yazarda okudum üzüntünün kanın yavaşlamasından ileri geldiğini? Tam da budur üzüntü: Durgunlaşan kan." diyor Cioran. Tutunmak istemi en eski zamanlardan, günümüz şimdisine kadar hangimizin içine işlememiş ki? Neydi bizi bu kadar korkutan ki bir dayanak bulamadan yitip gitmenin korkusuna kaç nefes tükettik? Korku, yaşama duyduğumuz güvensizliğin, yaşamdan alamadığımız sözlerin, hiç telaffuz edilmeyecek yeminlerin ardından mı ekilmişti topraklarımıza? Yaşamdan el etek çekmenin güçlüğü karşısında mevsimlik karıncalardan daha fazla çaba sarfedişimizin ardında gerçekten bir anlam var mı? Yaşama bağlanmak, ona tutunmak için; durgunlaşan kana gereken sıcaklığı verip yeniden harekete geçirecek, bizi doğumumuzdan bu yana yeniden yeniden kandıracak ne kaldı hala? Bir sonu var mı her gün yeniden başladıklarımızın? Nerede bitecek belki de hiç başlamayan yolculuk? Soruyorum.. Cioran; benim bir gözü kapalı yolculuğumun, geride bıraktığı vasat ışığa katlanma rehberim!

Yeni TanrılarEmil Michel Cioran · Redingot Kitap · 2019403 okunma

·

424 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Arzu