KARALAMA 1: Evren, Dünya ve İnsan
Canlı doğar, gelişir, yaşlanır ve ölür. Evren de canlıdır. Doğdu, gelişmeye devam ediyor ve aynı zamanda da yaşlanıyor. En sonunda da ölecektir. Yaşlılıkta vücudun kendi kendine ölümüne sebep olan genelde organ yetmezliği olur, hastalık olur. Çünkü organlar çalışa çalışa yorulmuştur ve savunma sistemi zayıflamıştır.
Evrenin işleyişini sağlayan şeyler galaksiler, yıldızlar, gezegenler... Kısacası evrendeki o karanlıkta bulunan her şey olabilir. O karanlığın da boşluktan ibaret olmadığı, bir özelliği olduğu da kanıtlanmış durumdadır. Belki kara delikler bir sindirim sistemidir. İçine çektiği şeyleri ilk hallerine, gerekli olan maddelere çeviriyordur. Belki bir zaman sonra evreni işleten şeyler güçlerini kaybedecek, zayıflayacak ve bir şekilde ölüm gerçekleşecektir. Dünya nasıl ki hem kendi etrafında hem de güneşin etrafında dönerken, kendi iç sistemini de çalıştırmaya, işletmeye devam ediyorsa (su kaynakları, bitki örtüsü, havası, sıcaklığı-soğukluğu...); dışarıdan gelen saldırılara karşı da atmosferi aracılığıyla kendisini savunuyorsa; insan vücudu da aynı şekildedir. Dünyaya etki etmezsek, kendi sistemiyle, uzaydan ya da kendi içinden kendisine faydalı olan şeyleri alır. Yeni, daha önce görülmeyen maddeler de dahil. Ve bunlara uyum sağlayabilir. İnsan vücudu da aynı şekilde çalışır. İç organlar kontrolümüz dışında çalışır, sinir sistemi ve beyin belirlenmiş bir sistemle çalışır. Vücudumuz kendine faydalı olan şeyleri alır. Zararlı olan şeylere karşı kendisini savunur.
Dünya ile aramızdaki fark ise; bizim bir akla, bilince sahip olmamızdır. Zararlı olanı da faydalı olanı da, gereksiz olanı da gerekli olanı da, kötü olanı da iyi olanı da, yanlış olanı da doğru olanı da seçme özgürlüğümüzün olduğudur. Zamansız, sonsuz olarak bilinen ve sürekli genişlediği, büyüdüğü düşünülen evrende; dünya bir toz tanesi kadar bile yer kaplamaz. Evrende bu kadar yeri olan dünyada; insan, evreni kendisinde saklar.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.