Şu hayatta laf anlatmak dahi zor, bir de üstüne kadın olmak... Yüzyıllardır kendimizi anlatacağız diye canımız çıktı. Canımızı çıkardılar. Bizi canımızdan ettiler canımızdan. Hiç ölmeyeceklermiş gibi. Bu dandik hayat sonsuza kadar sürecekmiş gibi, hepimize emanet yaşamayı çok gördüler. Bizi can korkusuna düşürdüler. Biri yanlış anlayacak diye değil belam olacak diye dahi konuşmaya gülmeye yanaşmaz oldum. İnsan olamayanlar bizlere insanlığımızı yaşatmazken paranoyak olduk. İçimde bir güç bulamaz oldum artık. En huzurlu yerler mezarlıklar, bugün bir kez daha fark ettim. Orada sadece kuş sesleri ve ölülerin ders veren sessizliği var.
Ortak bir doğrunun bulunamadığı hiç olmuş hayatların seyri bütün enerjimi sömürdü. Sanırım çok doluyum. Twitter'da yardım çığlığını okuduğum her hemcinsimden sonra içine düştüğüm ve günlerce kurtulamadığım hisler bunlar.
İnsana, insan olduğu için değer verildiği günler.. Selam size, bir gün görüşmek ümidiyle.