Durumumuz aşağı yukarı şöyle; ben bir yerlerde, pis bir çukurda yaşayan (çukurun pisliği benim orada oluşumdan) ormanları tanımayan vahşi bir hayvandım . Birden seni gördüm ışıklar içinde, aydınlıkta, o güne kadar gördüğüm en güzel şeyi, seni. Unuttum olup bitenleri, kendimi unuttum, ayağa kalktım ve sana yöneldim. Bu yeni özgürlük içinde kuşkuluyum yine de ama yaklaştım, yanındayım artık. Öylesine iyi davrandın ki, hakkım varmış gibi sokuldum sana, yüzümü gözümü ellerine sürdüm, mutluydum, her şeyden kopmuştum artık. Böbürleniyordum da, kendimi güçlü hissediyordum, evimde gezer gibiydim. (Durmadan Bu ev sözü.) Oysa vahşi bir hayvandım, benim yerim ormandı , ancak senin bağışınla yaşayabilirdim bu aydınlıkta.
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.