“İnsanlar hep başkasına bakıyorlar, ben kendi içime bakıyorum. Benim işim kendimle... Kendimi inceliyorum, kendimi denetliyorum. Onlar hep başka yere gidiyorlar... Kuşkudan kurtulmanın yolu, kendini ve başkalarını sevmeden geçer.”
Montaigne’nin deneme yazılarını hep dikkate değer bulmuşumdur. Yüzyıllar evvelinden insanın yaşamına dokunan, durup düşünmeye sevk eden yazıları muazzam derinliklerle dolu. İlk olarak lise yıllarında adı sanı pek bilinmeyen bir yayınevinin çevirisinden okuduğum kitabı şimdilerde bir tavsiye sonucu @sayyayincilik dan 4 cilt olarak yayınlanan kitabın ilkini okumaya başladım. Daha ilk sayfalarından itibaren kitabın satırlarını karalamaya başladım. Satırlarında adeta kendimi buluyor gibiyim. Hayat dolu bir kitap, daha ne denir ki.