O kısacık zamanda, bir saniyenin küçücük bir diliminde, Roth’un altın rengi gözleri benimkilerle buluştu.
“Özgür irade, ha? Kahretsin. Berbat bir şey.”
Sonra gülümsedi —bana gülümsedi- ve bu, derin gamzelerini ortaya seren, gerçek bir gülümsemeydi.
“Seni bulduğum anda kendimi yitirdim.”