Yer yer spoiler içerebilir.
Therese raquin ilk çıktığında ahlaksız bir roman olma gerekçesiyle suçlanmış bazı çevrelerce ayıplanmış. Sonraları bir çok kez tiyatro sahnesinde oynanmış bir roman. Bazı romanlar okurken keyifli bir okuma sunmaz ve sizi rahatsız eder ya öyle gerçek ve öyle rahatsız edici duygular yaşatan bir roman. Fakat bu iki aşık(!) insanın akıbeti o kadar çok merak uyandırıcı ki elimden bırakamadım olanca rahatsız edici duyguya rağmen. Tavsiye ederim çokça.
Natüralist bir yazar olan Zola'nın bu kitabında gerçekçi bir şekilde yazılmış trajik bir aile dramı görüyoruz. Hikayenin geçtiği ortam bile o kadar gerçek ve o kadar iç bunaltici ki hayalinizde sürekli karanlık , nemli bir ortam canlanıyor. Hatta o rutubetin kokusu okurken burnunuza gelip sizi rahatsız ediyor.
Yazar doğa üstü öğeler kullanmadan korku unsurunu okuyucuya sunmuş . Camille'nin hayaleti maddece orada değil ancak iki aşığın(!) zihninde gayet görülebilir, dokunulabilir bir şekilde beliriyor. Laurent'in yara izi sanki Camille'nin evi.
Zola diğer bir natüralist olan Flaubert kadar uzun uzun betimlemeler kullanmamış ve kitap Madame bovarye nazaran daha kolay bir okuma imkanı sunuyor bu açıdan. Ve yine iki romanın ana kadın karakterlerinin (Therese ve Madam Bovary) birbirlerini andırdıklarını görüyoruz gerek bazı iç sıkıntıları gerek arzuları ve gerekse sonları açısından.
Ve Didem Madak dizeleri ile bitiriyorum incelememi.
"Neden her aşk
Bir kadının cenazesini kaldırır mutlaka..."
Therese Raquin
·
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.