dünya, gözlerini kapatmıştır veysel'in. veysel de zati gözlerini dünyaya kapatmıştır. anadolu'da çok güzel bir söz vardır: türkü yakmak. evet, türkü yakılır. çünkü türkü dertten, dert ise insanın özündeki hüzünden gelir. türkü ise bu hüznün üzerine sözlerin dizilip tutuşturulmasıdır. işte veysel, hem özünden gelen bu ateşi hem de gözleriyle göremediği dünyada gönlüyle hissettiklerini yakar ya zaten. kulakları ile alınmadığını, koyulmadığını bilir ankara'ya da ses çıkarmaz gerisin geri döner yerine. sonradan yankılanır fakat bu acının sözleri. onu ankara'ya almayanların bile radyolarında. beni hor görme gardaşım sen altınsın ben tunç muyum? aynı vardan var olmuşuz sen gümüşsün ben sac mıyım? beni hor görme gardaşım↝︎ kendini arar veysel, konulmadığı, bu kavganın bu dövüşün sebebini bilemediği cihanda o söylediğim özündeki ateşe döner. biz şeherlilerin varoluş sancasına dokunuverir sonra. yıllarca aradım kendi kendimi hiçbir türlü bulamadım ben beni hayal mıyım ürüya mı bilinmez hiçbir türlü bulamadım ben beni hiç bir turlu bulamadım ben beni↝︎ aşkın, aşığın en güzel sözlerinden biridir bu bendeki aşk olmasa. öyle ya, aşık sevmese, insan aramasa kim bulur, kim bilir güzelliği. güzelliğe yazarken kalemi, şimdinin tahtasında farklılar güzeldir sözü bakın köylü veysel'in dilinde ne imiş: kim okurdu kim yazardı bu düğümü kim çözerdi koyun kurt ile gezerdi fikri başka başk'olmasa güzelliğin on para etmez↝︎ insanın yaşam ile en doğal ilişkisi olan topraktadır dedik ya, güzele, insana, kendirne hor görene söyler de toprağa söylemez mi hiç: karnın yardım kazmayınan belinen yüzün yırttım tırnağınan elinen yine beni karşıladı gülünen benim sâdık yârim kara topraktır benim sadık yarim kara topraktır↝︎ gönlünün çoktan geçtiği dünyada muradı aratamazlar aşığa. aşığın muradı yalnız kendinden değil, bu dönen devrandandır çünkü. ömrümde duyduğum en güzel sözdür, var ise anlamı veysel demiştir işte. sevgili erdal erzincan da ekşi sözlüğe konuk olduğunda dilinden döktüğünde ayrı bir acı tebessüm oluşmuştu bende. haldan bilmenin türküsüdür bu ve son dizesinde manayı söyler : harekete kimse mani olamaz. anlatamam derdimi dertsiz insana derd çekmeyen dert kıymetin bilemez derdim bana derman imiş bilmedim hiçbir zaman gül dikensiz olamaz anlatmam derdimi dertsiz insana↝︎ dedem yıldızeli'nin bir köyünde çalışırmış. sesi de pek güzel olduğundan köydeki selaları dedeme okutur, akşamları köy evinde dedeme türkü söyletirler imiş. gel zaman git zaman yolları veysel ile buluşmuş. dedem ve yanındaki bir kaç kişi veysel'e köyleri gezdirir, veysel gönül eğler ve bir mendilin içerisinde eğlenen gönülün takdirini toplarlarmış. dedem anlattığında hiç sormadı mendildekini demişti. hatta o zamanlar pır gönül olduklarından arada aşırırlarmış mendildeki veysel'in payından. oysa veysel'in derdi mendildeki değil, beraber köy köy dolaştığı dostları imiş: açar solar türlü çiçek kimler gülmüş kim gülecek murat yalan ölüm gerçek dostlar beni hatırlasın [açar solar türlü çiçek kimler gülmüş kim gülecek murat yalan ölüm gerçek dostlar beni hatırlasın dostlar beni hatırlasın] veysel'in içerisindeki genişliğe erebilmenin yolu yok. kulağımda beraber büyüdüğüm aşık, gönlünün işittiği herkesi bir bilip o genişliğe sığdırmıştır. fukaralıktan yanmayan, git öte dediklerinde kin tutmayan veysel'i anlamak bugün çok anlam sığdırmak istediğimiz hayatlarımızın; aslında öze indirilmesi demek olduğunu öğretmiştir. son olarak, aşıkta aydınlık aranmaz. aşık, güzeli bildiğiyle kavrayandır. aşık, bilen değil sezendir. ama aşık aydını bilir. veysel de atarük'ün ölümünden sonra yakar ağıdını: atatürk'ün eserleri söylenecek bundan geri bütün dünyanın her yeri ah çekti vatan ağladı atatürk'e ağt↝︎ elimden geldiğince kulağımda büyüyüp, gönlümde yeşerttiğim veysel'i buradan yad etmeye çalışacağım.

Aşık VeyselYavuz Bülent Bakiler · Türk Edebiyat Vakfı Yayınları · 2007122 okunma

·

70 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.