“Bir gün, câmide bir fakire rastgelir. Adamcağızın kıyâfetinin, soğuk mevsime uygun olmadığını görerek üstündeki pardesüsünü vermeye niyetlenir. Fakat bir yandan da, bol geleceğini düşündüğünden, vazgeçer. Eve geldiğinde, bu zavallıyı aratıp buldurarak îcâbını yerine getirtir.
Bu anlayışı takviye için her fırsatta söylediği söz: ‘Allah’ın, insanı, bir muhtâcın gönlünü almaya muvaffak edişi, ne büyük lutuftur. Onun için, bana uzanan ihtiyaç elini öpmek isterim!’ demek olur.”
Sayfa 114 - Kubbealtı Neşriyât, 9.baskı, 2019.Kitabı okudu
··
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.