Victor Jara'nın işkence görürken öldürülmeden önce yazdığı son şarkısı
ŞİLİ STADYUMU ( CHILE STADIUM )
Beş bin kişiyiz
şehrin bu küçük bölümünde.
Beş bin kişiyiz.
Ne kadar olacağız bilemem şehirlerde ve bütün ülkede.
Yalnız burada on bin el tohum eken ve fabrikaları işleten.
İnsanlığın ne kadarı
açlıkla, soğukla, korkuyla, acıyla,
baskıyla, terör ve delilikle karşı karşıya.
Yittiler aramızdan alnsı uzaydaki yıldızlarca.
Biri öldü, İkincisine vurdular vurdular inanmazdım asla bir insana böyle vurulacağına.
Diğer dördü sona erdirmek istedi bu dehşeti, biri boşluğa atn kendini, diğeri vuruyordu başını duvara, ama hepsinin bakışlarında ölümün işareti.
Nasıl dehşet saçıyor faşizmin yüzü!
Taktıkları yok hiç bir şeyi
demir p^maklıklar arasında yürütüyorlar planlarını.
Kan madalyadır onlara, katliam kahramanlık gösterisi.
İstediğin dünya bu mu tanrım?
Bunun için mi harcadın yararcılığının ve emeğinin yedi gününü.
Tükeniyor ömürler dört duvar arasında, ilerlemeyen bir sayı gibi,
yalvararak ölümün bir an önce gelmesi için.
Birden sızlıyor vicdanım, görüyorum yürek vuruşlarıyla değil, makinaların temposuyla atan akını ve askerlerin ebelerinin sahte tatlılığıyla dolu yüzlerini. '
Ya Meksika, ya Küba, ya dünya?
Nasıl ağlıyorlar bu alçaklığa!
On bin el kadarız artık üretemeyen.
Ne kadarız bütün ülkede? '
Daha kuvvetli vuruyor başkan yoldaşımızın kanı bombalar ve mitralyözlerden.
Böyle vurackl bizim yumruğumuz yeniden.
Kara bir şarkı oldu dilimden dökülenler yansıtayım dediğimde bu dehşeti!
Dehşetti yaşadığım, ölümüm dehşet.
Ezgileri oldular bu şarkının şimdi sonsuzlağa karışan sessizlik ve çığlıklarda nice, nice onlar.
Hiç görmemiştim bu gördüğümü, hissetmemiştim böylesine yürekten tomurcuğun doğacağı anı...
Victor Jara’nın Şili Stadyumu’nda bestelediği son şarkısı. Pek çok versiyonu bulunmazdır. Bu metin Jooan Jara eliyle ulaşan metindir.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.