Gelmeyeceğini bilse de bazen, gelecekmiş gibi her şeyi hazır edip yine de bekler insan, bir pencere kenarına oturarak dakikalarca saatlerce. Ha şimdi ha beş dakika sonra; Ha geldi ha gelecek...
Kalp atışları umudun sesi olur. Umut süzülür kalp imbiğinden. Fakat zaman geçip kimse tıklatmayınca kapıyı, anılar arasından bir özlem parlar. Gözler elde tutulan fotoğraftan uzaklaşarak gelecek senelerin hayaline dalıp gider, bir damlacık yaşı bugüne armağan bırakarak.
Ve kapıyı tıklatmadan yalnızlık girer içeriye usulca, kimse yalnız kalmasın diye. Sonra yok gibi görünen varlığıyla doldurur odayı büsbütün.
Gönül takviminden, bugün bulunup işaretlenir. Ve yanına şöyle bir not düşülür: "Bekledim lakin gelen olmadı. Ama bir umut... Yarın daha doğmadı."