Onu koca bir devletin başında halife olduğu zamanda görenler, ayetler karşısındaki nemli gözleriyle cehennemde senelerce kalıp da dünyaya geri gönderilmiş biri gibi gördüler.
Öyle korkuyordu ki Allah'tan, git gide mum gibi erimişti. Ona bakıp cehennemi ve cenneti hatırlamamak mümkün değildi. Dünyayı ve nimetlerini elinin tersi ile itmişti. Onun hayatında en belirgin şey Allah korkusudur. Kur'an ve Sünnet'e hizmetle geçirdiği bereketli bir ömre rağmen, hiçbir salih ameli olmamış, sürekli bataklıklarda gezinmiş biri gibi korkardı.
Korktu, korkusu öğüt oldu. Ağladı, ağladığına ağlandı.
Korkan ve ağlayan biri olarak ne konuştuysa dinlendi. Sözü ikilenmedi.
3- Zahiddi: Küçük bir dünya kadar devleti yönetiyor; ama doyasıya yemiyordu. Kendi söküğünü dikiyor, hizmetçi kullanmıyordu. Ne kendisi için ne çocukları için bir şey biriktirmedi. Günlük yiyeceği oldu veya olmadı. Onu sokaklarda görenler dilenci zannettiler. Öldüğünde çocuklarına 'harçlık' bile denmeyecek kadar basit bir şey kalmıştı.
Yokluktan değil, tenezzülsüzlükten öyle yaşadı. Eline geçeni verdi. Cennetten azına asla razı olmadı.
Çok dua ederdi.
Vaktine düşkündü. Gecesini ibadete ayırdığı için yatsıdan sonra kimse ile konuşmazdı.
4- Mütevaz idi: Kendisi için ayağa kalkılmasını yasaklamıştı. Allah'tan başkası için kalkılmayacağını söylerdi. Askerlerine bile önce o selam verirdi. Bir defasında ziyaretçilerinin yanında mumu sönecek gibi oldu. Kalkıp yenisini yaktı. 'Biz yakardık, zahmet etmese idiniz!' dendiğinde şöyle demişti: "Ne değişti ki? Kalkmadan Ömer bin Abdülaziz idim. Yine Ömer bin Abdülaziz'im."
Yine bir defasında, yolda yürürken yolda uyuklayan birine çarptı. Adam, kendisine çarpanı tanımayıp:
'Deli misin be adam!' diye çıkıştı. O da:
'Hayır!' diye cevap verdi. Yanındaki koruması adama çıkışmak istedi. Onu engelleyip dedi ki: 'Kızacak ne var bunda? Deli olup olmadığımı sordu, 'hayır' dedim.'
Çevresindekiler, Medine'ye yerleşmesini, ölünce de dedesi Ömer'in yanına dördüncü kişi olarak gömülmesini tavsiye ettiler. 'Oraya ehil biri olduğumu düşünmekten Allah'a sığınırım.' dedi.
Devletin arazisinde gömülmeyi hak tecavüzü gibi gördüğü için sağlığında bir yer satın aldı ve oraya gömülmesini vasiyet etti. Öyle de yapıldı.
5- Sabrı, adaleti ve kararlılığı, ailesinin eğitimiyle bir arada tuttu. Devlet adamlığinı zedeleyecek bir esneklik göstermedi. Merha- metli, ama ciddi idi. Sabırlı, ama kararlı idi. Tek başına kalmaktan çekinmedi. On yedi çocuğunun hiçbirini ihmal etmedi. Oğlu Abdülmelik yirmi yaşına gelmeden öldü. Bir defasında babasını öğlen istirahatında görmüştü. Babasına dedi ki: 'Fakirlerin, yetim ve kimsesizlerin bulunduğu bir toplumun sorumluluğunu taşıyan uyur mu baba? İşine baksana!' Çocuklarına da kendisindeki zühd ve takvayı aşılamıştı. Her birini Kur'an'la tanıştırdı, Zühd içinde yaşamalarını sağladı.
Kağıt ithal etmek için kendisinden izin isteyen Medine valisine -gönderdiği kağıdın arkasına yazarak- şu cevabı verdi: 'Benden kâğıt ithali için izin istiyorsun. Bana yazdığın kâğıtta bile israfta bulunmuşsun. Sen önce ümmetin malında tutumlu olmayı öğren.'
6- Cihadı ihmal etmedi. Döneminde fetihler devam etti. Bir yan- dan ilim adamlarını İslam'ı anlatmak için Afrika'ya gönderdi. Bir yandan da orduları cihadı sürdürdü. İçeride islahatla uğrastı dışarıda fetihlerle.
O halife olunca Semerkand halkı, önceki halifenin komutanının kendilerine zulmederek topraklarını fethettiğini anlatan bir şikâyette bulundular. O da oradaki valisi Süleyman bin Sirri'ye şu talimati yazdı: 'Semerkandlılar, topraklarının zulümle fethedildiğine dair şikâyette bulundular. Bu yazım sana gelince, bir hakem tayin et. Eğer dedikleri doğruysa derhal İslam ordusunu fetihten önceki sınırlara geri çek. Onlara İslam'ı iyice anlattıktan ve şartları oluştuktan sonra yeniden fetih denemesi yapın.'
Bu karar üzerine Semerkandlılar taleplerinden vazgeçip İslam'ın yönetiminde kalmaya razı oldular. Topraktan önce gönülleri fethetti. Gönüller de ona hayran oldu.
Sayfa 147 - Beşinci, Ömer bin Abdülaziz Nasıl Hâlâ Yaşıyor?
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.