İnsan tanımadığını sevemez. Bir zatın sevilmesi için öncelikle onun tanınması gerekir. Eğer insan Allah'ı tanımak istiyorsa, bunu ilk ayette olan oku emri ile; kainatı, Allah'ın ayetleri olan sanatlarını yani etrafında olup biteni inceleyerek başlamalı. Bu inceleme yüzeysel olmamalı. Örnek vermek gerekirse topraktan yetişen sayısız bitkilere bakıp toprağın gerçekten ilim irade kudret sahibi olup olmadığını sormalı. Herhangi bir şuuru olmayan bu cansız varlık bunları yapmaya güç yetiremeyeceği için insan oradan, bu kadar sanatlı olan, sürekli yenilenen fiilleri yapan başka bir Zat'ın varlığını anlayacak. Onu yaptığı fiiler üzerinden tanımaya başlayacak. Tanımaya başladıkça bu tanışıklıktan bir sevgi neşv ü nema bulacak. Sonrasında insan sevdiğinin, kendisini sevmesini isteyecek. Allah'ın sevgisini kazanmak için de O'nun razı olacağı işleri yapmaya çalışacak, razı olmadığı işlerden çekinecektir. Sonrasında Allah'ın en sevgili kulu olan Habibullah'a (sav) benzemeye çalışacaktır. Çünkü Efendimiz'e benzemek Allah'ın insandan razı olması için en kestirme, en güvenli yoldur.