Nobel aldıktan sonra Ishiguro okuyacağım deyip duruyordum ancak Avunamayanlar'la başlamak istemedim ve bu kitaptaki öykülerin müzik temalı olması sebebiyle de bu kitabı tercih ettim. İyi ki okumuşum diyeceğim bir kitap oldu. Çok dokunaklı, duygusal bir tarzı var diyebilirim en azından bu kitap özelinde. Kitapta 5 öykü var ve ilk öykü hariç diğer hepsini çok sevdim, ilk öyküyü ise vasat buldum. kitabın arka kapağında her bir öykü birer cümle ile güzel şekilde özetlenmiş zaten o yüzden o konulara çok değinmek istemiyorum. Yalnız ilginç bir şey söyleyeyim, her ne kadar duygusal ve dokunaklı diye tanımladıysam da kitabı, özellikle ''Come Rain and Come Shine'' isimli öyküde Umut Sarıkaya hikayesi okuyorum sandım. Bazı yerlerde baya baya kahkaha atarak okudum kitabı, zaten favori öyküm de bu oldu. Ancak bu kadar mizahi bir dile rağmen kitabın en dokunaklı öyküsü olduğunu düşünüyorum bu öykünün.
