"Hâlâ onun gibi okuyorlar mı diye bakmak istedim de. Artık nasıl koktuğunu hatırlamak bile zorlaşıyor."
"Ah," dedim. "Üzgünüm, sanırım onların kokusunu ben bitirdim."
"Ya," diyerek kendi kendine güldü. "O halde bu her şeyi açıklıyor."
Ben'den geriye kalan son şeyi de onunla paylaşıp paylaşmayacağımı düşündüm. Ama bunu yapacağımı biliyordum. "Bekle," dedim.
Çöp poşetindeki yastığı aldım. Poşetin ağzındaki düğümü çözerek Susan'a uzattım.
"Kokla," dediğimde Susan bana tereddütle baktı ama sonra yüzünü poşetin içine gömerek yastığı kokladı.
"Işte bu," dedi. " Ah Tanrım, bu o." Gözleri kapandı; yanaklarından yaşlar sürüldüğünü görebiliyordum. Hastanede karşılaştığımız günden beri ilk defa, Susan kendini bıraktığında neler olabileceğine tanıklık ediyordum.
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.