Gönderi
HAYDAAAAA!
İnsanın hakları söz konusu olunca su götürmez şekilde hata olduğu biliniyor da olsa insan “ölü” kabul edilirken insanın sisteme dair sorumlulukları söz konusu olduğunda bir şekilde allem edilip kallem edilip o sorumluluğu (vergi, askerlik,icra...) yerine getirmesini isteyen bir bürokratik yapının çürümüşlüğün kokusunu onlarca yıldır bizlere dek uzanan bir kitapla hissettirmekte büyük yazar Aziz Nesin. İşine geldiği gibilik...
Kitabı okurken aklımı “İnsan Ne ile Yaşar?” kitabının temel aldığı sorun meşgul edip durdu. Meğer insan “nüfus kağıdı” ile yaşarmış. Gerisi fiziksel, ruhsal, toplumsal açıdan bir hayalden ibaretmiş! Varlığını kabul etmeyen bir sistemde çocuğun olsa dahi aslında o çocuk senin olamazmış. Burhan Altıntop tiplemesinin “Ben aslında yoooğumm!” repliklerine nasıl güldüysek Yaşar Yaşamaz’ınkine de o kadar canımız yanar kitap boyunca.
Bürokrasi!
Bir defterin söylediği insanın söylediğinden daha üstündür daima. Memur da (emir kulu) saçma da olduğunu düşünse isyan etmemeyi öğrenmiştir ve hatta bunu içselleştirmiştir bile zamanla çeşitli mantığa bürüme savunma mekanizmalarıyla. İşlerin birbirine paslanarak Arap saçına döndüğü, dedikodu kazanlarının kaynadığı, kimin ne iş yaptığının bir türlü anlaşılamadığı yapılarda dolanıp duran Yaşar Yaşamaz ile birlikte kendi dünyasına da ışık tutar okur acı acı.
Yaşar Yaşamaz’ın “Karakaplı Nizami Bey”e dönüşme sürecine tanıklık ettikçe masum ve tek istediği insan olarak insan yerine konulmak olan insanların nasıl birer birer sistemin çarkına bir parça da kendileri olarak dahil olduklarını görmek çok üzücü bir gerçek.
Filminin ve tiyatro oyunlarının da çekildiği etkileyici bir kitap olarak unutulmazlar arasına girer.
youtube.com/watch?v=lzHlQ6H...
·
27 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.