Alışık olmadığımdan olsa gerek ne zaman elime bir Tanzimat Dönemi eseri alsam hep bir yarım bırakma düşüncesi oluyor kafamda. Çünkü dilleri bana çok garip geliyor ve bir türlü benimseyemiyorum. Bu yüzden bu eserleri hep bir önyargıyla alıyorum elime. İntibah'a da aynen öyle başladım. Yazarın sayfalarca asıl olaylara gelmemesi, şimdiki kullandığımızın dilden uzak anlatım şekli, upuzun cümleler ve anlamını bilmediğim kelimeler... Tüm bunlara rağmen bir şeyi yarım bırakmayı sevmediğimden dayandım ve devam ettim. İyi ki öyle yapmışım diyorum çünkü kitap, sayfaları çevirdikçe beni içine almayı fazlasıyla başardı. Tanzimat romanlarındaki karakterlerin tek yönlü oluşunu burada çok net bir şekilde görebiliyoruz. İyi tamamen iyi, kötü tamamen kötü ve bunlara ek olarak salak da tamamen salak. Evet, bu sonuncusu kitabın ana karakterlerinden Ali Bey içindi. Bir insan nasıl bu kadar saf olabilir, öfkesine nasıl bu derece yenik düşebilir... Mehpeyker'in Dilaşub için kurduğu tuzaktan sonra Ali Bey'de tam olarak Othello'yu gördüm, okuyanlar beni anlayacaktır. Neyse ki sonları aynı olmadı derken daha da beteri oldu. Aslında Fatma Hanımefendi ve Dilaşub dışında herkes hak ettiğini buldu diyebiliriz. Mesela Mehpeyker kesinlikle ölmeliydi çünkü ona başka bir ceza verilecek olsa o, olayı yine kendi lehine çevirmeyi başarırdı. Onun için Ali Bey'e yalvararak, kendini küçük düşürerek ölmesi onun için en büyük ceza oldu. Ali Bey'in de geç olsa da aklı başına geldi ve vicdanıyla baş başa kaldı. Aynı zamanda onu en çok seven kişileri de kaybetti. Onun için de bundan daha büyük bir zülum olamazdı. Abdullah Efendi ve Hırvat da kitabın sonunda kısaca bahsedildiği üzere layık oldukları sonu buldu. Tüm bu karakterlerin sonunda cezalarını çekmelerinin de kitabı sevmeme çok büyük bir katkısı oldu, tabiri caizse içimin yağları eridi. Dilaşub ve Fatma Hanımefendi için de her şey "sonsuza kadar mutlu yaşadılar" şeklinde bitse mükemmel olabilirdi tabi ama masallar aleminde geçmiyordu kitabımız ne yazık ki. Masallar aleminde geçmiyordu ama gerçekçiliğini sorguladığım bazı yerler de olmadı değil. Dilaşub'un kendini hiç düşünmeyip bu denli iyi olması gibi ya da kalbine bıçak saplı halde paragraflarca konuşması gibi. Hadi bunları da geçtim Ali Bey Mehpeyker'i öldürürken oradaki polis ne yapıyordu yahu? Yine de tüm bunlar o dönemin eserlerinde sıkça rastladığımız şeyler olduğundan benim için görmezden gelinebilecek şeylerdi. İyi kötü bütün özellikleriyle sonunda "iyi ki okumuşum" dediğim bir ktiap oldu İntibah.

İntibahNamık Kemal · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202139,6bin okunma

·

4 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sena