İnsan bir yere “evim” der ve içinde hiç oturmaz, yalnızca inşaatıyla, korunmasıyla ilgilenir. Tüccar “dükkanım” derdi. “Çuha dükkanım” mesela, ama dükkanındaki en iyi çuhadan dikilmiş bir giysi giymezdi. Hiç görmedikleri, üzerinden hiç geçmedikleri toprakların kendilerinin olduğunu söyleyen insanlar vardı. Başka insanlar için “benim” diyenler vardı, oysa hiç görmüyorlardı bu insanları ve onlarla tüm ilişkileri kötülük etmekten ibaretti. Kadınlara ya da eşlerine “benim” diyenler vardı, oysa bu kadınlar başka erkeklerle yaşıyordu. Ve insanlar hayatta iyi buldukları şeyi yapmaya değil, mümkün olduğunca çok şeye “benim” demeye çabalarlar. ... İnsanların, hiç değilse benim temas kurduklarımın eylemlerini sözler yönlendirir, bizimkiniyse iş.
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.