Hayatları boyunca duydukları her şeyi bir süreliğine unutuyorlardı:
Evladım, üniversiteye gitmelisin, şu saçını kesmelisin, sakın anneni babanı utandırma yoksa insanlar (insanlar mı?) sana hiç terbiye vermediğimizi söylerler, bu dinlediğin şey müzik DEĞİL, artık iş bulmanın vakti geldi, biraz kardeşini örnek alsana, bak senden küçük olmasına rağmen canının her istediğini yapacak kadar para kazanıyor, bizden tek kuruş almıyor...
Ailelerin bitmek bilmez yakınmalarından uzakta, özgür insanlara dönüşüyorlardı.
Sayfa 27Kitabı okudu
··
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.