En kötüsü, hayır demeyi öğrenemedim. Yemeğe kal dediler: kaldım. Oysa, kalınmaz. Onlar biraz ısrar ederler; sen biraz nazlanırsın. Sonunda kalkıp gidilir. Her söyleneni ciddiye almak yok mu, şu sözünün eri olmak yok mu; bitirdi, yıktı beni.
··
13 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu ben..
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Yemeğe bağlı :)
Kol kırılır, yen içinde kalır!..
Gönül kırılır, ben içinde kalır...
Diye diye, diyemedim "hayır!"
Bir gün, bir çocuk yarı yaşımdaki,
17 yaşında usulca ruhuma erişti,
us'uma ömürlük nasihat etti!..
Öğrenmelisin hayır demeyi,
kaybedeceksin yoksa her şeyi!..
Çocuk masumluğunda, O çocuk yokluğunda,
kaybettim her şeyi, sonra kaybettim yâdımda!
Öğrendim yarım yamalak, elimde kalanlarla!
Natamam gibi yarım yamalak, sevi tadında!..
Etraf umarsızlığında, kaybın tutunamayışında,
bir kelime tuttum, yarım yamalak ağzımda!..
Ve söyledim kalbi kapalı, gözü açık insana,
Evet/hayır ortası gibi, söyledim "galiba"...
Bu yorum görüntülenemiyor
Olumlu evetlerimiz kadar bazen hayır da diyebilmeyi öğrenmeli insan..
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.