Bazen öyle bir his kaplıyor ki içimi değerli sandığım her şey önemini yitiriyor sanki uzun bir süre boşlukta asılı kalıyorum düşmek için çırpınıyorum kötünün de kötüsünü öğreniyorum ve bir hiçlik içinde boğuşup duruyorum sonra kıpırdamıyorum bile bedenim uyuşuyor insanların yanından geçerken ya da karşısında dururken ölüye bakar gibi bakıyorlar micazımın ciddiyeti soğuk bir duvar gibi çarpıyor yüzlerine sabahtan akşama kadar düşüncelerimle boğuşan bir pervane her gece dağılmış bir avareyim son olsun artık bu acılar kalbime bıçak gibi saplanan kör sancılar ben artık kalabalık şeyler yaşamaya hazır hissediyorum kendimi evet çok düştüm ve o kalabalığın arasında en sevdiklerim üzerimi çiğneyerek geçti gitti yanımdan fakat artık elim kolum olmadan bile sağlamca dolaşabilirim hengamenin arasında çünkü düşüp sürünmeyi öğrendiğim gibi kalkıp koşmayı da öğrenmenin zamanı geldi....
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.