"Zaman geçtikçe insan çocukluğunu özler , eskileri özler" derlerdi büyüklerimiz. Ama çocukken bunu pek önemsememiştim. Çünkü bir an önce büyümek istememdi bunun sebebi. Evet büyüdüm artık çocuk değilim. Ve her geçen yıl daha çok özlüyorum eskileri eskide olan her şeyi hatta koltuk takımlarımızı , dokunsan kırılacak gibi olan vitrin köşemizi, evimizin kırık fayanslarını , sokakta oynarken yıprattığım kıyafetlerimi bile öyle özledim ki. Hiç aklıma gelmezdi yıllar sonra bu zamanlara dönmek isteyeceğim . Sahi büyüyen insanlar mutsuz mu oluyordu ?Yoksa hayalini kurdukları gibi her şey yolunda mı gitmedi? Hiç bir fikrim yok. Belki evlerimiz büyüdü belki imkanlarımız genişledi. Ve her şey genişledikçe büyüdükçe samimiyet azaldı yalnızlaşdık. Yani birbirimize tahammülümüz kalmadı. Oysa çocukken hayalini kurduğum şeyler bunlar değildi. Hem kim mutsuzluğun hayalini kurar ki ?. Sevmek şimdi o kadar zor ki güven yok bi kere içten bir gülümseme samimi bir selam sıcak bir sarılma ve daha niceleri yok. Sanki bunların hepsi biz büyüdükçe kayboldu . Belki de biz büyüdükçe kötüleştik ,vicdanımız körleşti kulaklarımız sağır oldu... güzel olan o zamanlardaki biz miydik içinde bulunduğumuz zaman mıydı. Ah o zamanlardaki mutlu biz, gülen gözlerimiz ağlamalarımız , kocaman sarılmalarımız, öpüşlerimiz.. benim için yerini herhangi birşeyle dolduramayacağım kocaman bir boşluk kocaman bir keşke olarak kalacak olan kıymetli çocukluğum...
#şimdikiben